19 marca 1853 roku w Krakowie urodził się Józef Michał Rosenblatt syn Joachima i Karoliny z domu Einblid; adwokat, prawnik, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a następnie prawo na UJ. W roku 1876 uzyskał doktorat z zakresu prawa. Stypendium rządowe umożliwiło mu uczestnictwo w wykładach i seminariach w Berlinie, Lipsku i Monachium. Po powrocie do Krakowa w 1877 roku uzyskał habilitację i rozpoczął pracę naukową oraz dydaktyczną z zakresu prawa karnego i procesu karnego na UJ. W 1884 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1893 roku profesora zwyczajnego. Latach 1877-1882 praktykował w biurze adwokackim, przeważnie jako obrońca w sprawach karnych. Opublikował wiele cenionych prac naukowych min. w: „Czasopiśmie Prawniczym i Ekonomicznym”, lwowskim „Prawniku”, „Przeglądzie Sądowym”, „Gazecie Sądowej Warszawskiej”, a także…

15 marca 1903 roku w Grzymałowie urodził się Dawid Kahane: rabin w stopniu podpułkownika Ludowego Wojska Polskiego. Przewodniczący Naczelnej Rady Religijnej w Polsce.  Pochodził z rodziny rabinackiej. Odebrał tradycyjne wychowanie religijne. Studiował w Berlinie, Wrocławiu oraz Wiedniu, gdzie uzyskał doktorat z filozofii, oraz w Israelitisch-Theologische Lehranstalt. Po powrocie do Polski zamieszkał we Lwowie. W czasie wojny wchodził w skład lwowskiego rabinatu, parując jednocześnie w wydziale religijnym lwowskiego Judenratu. Był więźniem obozu janowskiego we Lwowie. Uratował się dzięki pomocy metropolity greckokatolickiego Andrzeja Szeptyckiego. Po wojnie był przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Naczelnej Rady Religijnej Komitetu Organizacyjnego Żydowskich Kongregacji Wyznaniowych w Polsce jak również naczelnym rabinem LWP. Po likwidacji rabinatu polowego Ludowego Wojska Polskiego, w 1949 roku wyemigrował wraz z rodziną do Izraela, gdzie objął stanowisko naczelnego rabina Sił Powietrznych. W latach 1967–1975 był naczelnym…

W sobotę 13 marca 1943 roku Niemcy rozpoczęli ostateczną akcje likwidacyjną krakowskiego getta. Najpierw getto otoczyły oddziały SS, policji, Sonderdienstu i policji granatowej. Żydzi z getta A mieli przejść do Płaszowa, natomiast mieszkańcy getta B byli przeznaczeni na śmierć, choć obiecano im przeniesienie do Julagu I. W dwudniowej akcji na ulicach, w mieszkaniach i kryjówkach, w szpitalach i sierocińcach, esesmani zamordowali kilkaset osób. Ich zwłoki przywieziono na wozach do Płaszowa, a tu nadal rozstrzeliwano osoby uznane za „nieprzydatne”. Podawana zwykle łączna liczba 2 tysięcy ofiar zabitych wówczas w getcie i w Płaszowie, nie wydaje się przesadzona. Do obozu przybyło 8 tysięcy ludzi i jego stan powiększył się do ponad 10 tysięcy więźniów. Ponieważ zabroniono wprowadzania dzieci poniżej 14 roku życia (tym samym były skazane na śmierć), rodzice…

12 marca 1682 roku doszło w Krakowie do poważnych rozruchów antyżydowskich, które przeszły do historii, jako „der grosjer Schülergeläuf”. Wydarzenie te dość precyzyjnie opisuje Janina Bieniarzówna w 2 tomie Dziejów Krakowa oraz oczywiście Majer Bałaban w 2 tomie Historii Żydów w Krakowie i na Kazimierzu 1304-1868. Zaczęło się od tego, że niejaki Szachna kupił kradzione srebra kościelne, za co został uwięziony i skazany na śmierć przez powieszenie. Zaraz po wykonaniu wyroku studenci rzucili się na Żydów, dotkliwie ich bijąc. Niebawem rozpoczęły się kolejne antyżydowskie zamieszki. W ich wyniku Żydzi schronili się w Szarej kamienicy, natomiast studenci wspierani przez miejską gawiedź próbowali się tam włamać. Padły strzały, które spowodowały śmierć 12-letniego chłopca. Kiedy nie udało się tłumowi wedrzeć do wnętrza kamienicy, rzucił się na dom Pod Wagą, wyłamując…

7 marca 1941 roku został opublikowany w Gazecie Żydowskiej dekret z 3 marca 1941 roku o utworzeniu w Krakowie „żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej”. Wcześniej informacje tą podawano przez megafony oraz na afiszach rozlepianych w mieście. Zgodnie z dekretem ludność nieżydowska zmuszona została w terminie do 30 marca 1941 roku do opuszczenia swoich mieszkań, pod groźbą przymusowego przesiedlenia. Zamknięto cmentarze przy ul. Miodowej oraz ul. Jerozolimskiej. Zmarłych chowano tylko na cmentarzu przy ul. Abrahama. Gazeta Żydowska dalej miała swoją redakcję – poza ternem getta – przy ul Dietla 49, jak również szpitale i instytucje, które wymagały przygotowania odpowiedniego lokalu. Poza gettem – nazywanym przez Niemców Dzielnicą Żydowską – pozostali Żydzi posiadający obywatelstwo państw neutralnych, zmuszeni zostali do szybkiego opuszczenia miasta. Wartym podkreślenia jest fakt, iż ludności „nieżydowskiej” zabroniono pod…