3 listopada 1840 r. w Częstochowie urodził się Szymon Dankowicz; rabin postępowy związany z krakowską synagogą Tempel, charakteryzujący się postawą patriotyczną, gorący orędownik porozumienia z Polakami.

Absolwent Szkoły Rabinów w Warszawie, Żydowskiego Seminarium Teologicznego we Wrocławiu oraz Wydziału Filozoficzno-Historycznego warszawskiej Szkoły Głównej. Posiadał smichę rabinacką otrzymaną od Dow Bera Meiselsa. W 1862 r. wydał w warszawskiej oficynie Orgelbranda podręcznik do nauki religii mojżeszowej. W latach 1861-1862 uczestniczył w manifestacjach patriotycznych, za co został przez władze rosyjskie aresztowany i zesłany na wygnanie. Brał udział w Powstaniu Styczniowym (1863-1864). Od połowy lat 60. XIX wieku, pełnił funkcję kaznodziei w Synagodze Postępowej w Krakowie. W 1868 r. został mianowany przez prezydenta Krakowa Józefa Dietla, na stanowisko rabina reformowanej Synagogi Tempel na krakowskim Kazimierzu. Uroczyste wprowadzenie Dankowicza odbyło się 18 stycznia 1868 r., będąc wydarzeniem o ogromnym znaczeniu dla środowiska Żydów postępowych w Krakowie. Od tego czasu, co warte jest podkreślenia, język polski stał się dominującym w Templu, będąc w przyszłości „warunkiem koniecznym” zatrudnienia rabina tejże synagogi. Był również nauczycielem religii w kilku krakowskich szkołach średnich (gimnazjum Nowodworskiego i św. Jacka) a od 1870 roku kierował również szkołą izraelicką na Kazimierzu. Z przyczyn finansowych zmuszony został do opuszczenia Krakowa w 1875 r. obejmując posadę rabina krajowego w Sofii, następnie w Strachowicach na Morawach i w Świeciu na Pomorzu.

Najprawdopodobniej zmarł w 1910 r. w Wiedniu.

Czytaj więcej: Alicja Maślak-Maciejewska, Rabin Szymon Dankowicz 1834-1910 Życie i działalność, Kraków 2013