15 sierpnia 1648 r. zmarł rabin Jozue ben Józef (ur. 1590). Od roku 1639 ostatni samodzielny rektor krakowskiej jesziwy, jak również naczelny rabina miasta Krakowa. Jego najważniejszym dziełem było Megine Szlomo (Amsterdam 1715), które analizuje różnice pomiędzy opiniami Rasziego – najwybitniejszego komentatora Tory i Talmudu, a opiniami jego potomków opowiadając się po stronie poglądów Rasziego.

Jozue syn Józefa zwany podług swego głównego dzieła Magine Szlomoh, urodził się w Wilnie w roku 1590 i pobierał – jak pisze Majer Bałaban – nauki u słynnych uczonych swego czasu, Jozuego ben Samuela w Przemyślu, u Majera z Lublina i u Jozuego Falka we Lwowie. Ożenił się z Marją, córką bogatego Żyda Samuela z Brześcia Litewskiego i piastował po kolei rabinat w Przemyślu, Tykocinie, Grodnie i we Lwowie na przedmieściu krakowskim. W roku 1639 został powołany na rektorat krakowski oraz do pomocy staremu rabinowi Joelowi Sirkesowi. Jozue miał w Krakowie mnóstwo słuchaczy, a nadto dawał mu rabinat dużo zajęcia. Więcej atoli miał roboty, gdy po śmierci Joela Sirkesa musiał stale zawiadywać obu urzędami. Tak trwało przez trzy lata; w czwartym roku 1644 widzieli seniorowie krakowscy, że Jozue nie może podołać swym obowiązkom i zaofiarowali drugi rektorat słynnemu rabinowi we Włodzimierzu Wołyńskim Lippmanowi Jom-Tobowi Hellerowi (…) Jozue ben Józef wykształcił wielu uczniów, hołdując praktycznej kabale, studiował pilnie dzieła Chaima Vitala i Kordowery.

Jozue ben Józef zmarł w 1648 i jest pochowany na cmentarzu Remu w Krakowie. Na podstawie: Krakowianie. Wybitni Żydzi krakowscy XIV-XX w., Kraków 2006 oraz Majer Bałaban, Historia Żydów w Krakowie i na Kazimierzu 1304-1868, Kraków 1936