3 marca 1941 r. szef Distrikt Krakau (Dystrykt krakowski) Otto Wächter wydał rozporządzenie o utworzeniu getta w Krakowie, które Niemcy nazywali Żydowską dzielnicą mieszkaniową w Krakowie (Der jüdische Wohnbezirk in Krakau). Żydzi musieli przenieść się do 20 marca tego roku do dzielnicy, którą wyznaczono im w części Podgórza.

7 marca 1941 r. zarządzenie to zostało opublikowane w gazecie (Goniec Krakowski). Wcześniej informacje tę podawano przez megafony oraz na afiszach rozlepianych w mieście. Gettem zarządzał Judenrat (Rada Żydowska), który był zmuszony do wykonywania poleceń niemieckich, natomiast porządku wewnątrz strzegła jüdischer Ordnungsdienst (Służba Porządkowa). W okresie funkcjonowania getta dochodziło do wielu zbrodni popełnianych przez różne niemieckie formacje policyjne. Początkowo dzielnicę otoczono drutem kolczastym. Wkrótce jednak wybudowano mur z czterema bramami (na placu Zgody, u wylotu ul. Lwowskiej, u wylotu ul. Limanowskiego, oraz główną na styku ul. Limanowskiego i Rynku Podgórskiego). Obszar getta obejmował około 20 ha, z 320 domami. Na tym terenie znalazło się 11 tys. Żydów. Z czasem ich liczba wzrosła do około 20 tys. Władze niemieckie wraz z zamknięciem getta przejęły również wszystkie ważniejsze krakowskie synagogi, które w wyniku wojny zostały sprofanowane i zdewastowane. Warunki życia w krakowskim getcie były bardzo trudne, jednak na tle innych gett znajdujących się w Generalnym Gubernatorstwie sytuacja w Krakowie i tak była lepsza. Nie było tu epidemii, masowego głodu a śmiertelność w getcie była stosunkowo niska. Oficjalne przydziały żywnościowe wynosiły 100 g chleba dziennie oraz 200 g cukru i tłuszczu miesięcznie na osobę, co dawało ok. 250-300 kalorii dziennie. Były to ilości niewystarczające do przeżycia, zatem żywność do getta sprowadzano drogą nielegalną.

Istotę getta dla Żydów w okresie Zagłady, oddał najlepiej Raul Hilbergo w książce pt. Zagłada Żydów Europejskich (Warszawa 2014)

„Getto było okupowanym państwem – miastem o sztucznie wyznaczonych granicach, całkowicie podporządkowanym władzom niemieckim. Z chwilą utworzenia gett społeczność żydowska w Polsce została kompletnie rozbita. Każde getto było zdane wyłącznie na siebie, popadło w nagłe odosobnienie, miało mnóstwo problemów wewnętrznych, a w sprawach aprowizacji było uzależnione od świata zewnętrznego”

Zdjęcie pochodzi z zasobu krakowskiego oddziału IPN.