9 listopada 1831 r. urodził się Antoni Rosner syn Dawida, jeden z pionierów dermatologii polskiej a zarazem wybitny dydaktyk.

Pochodził z rodziny tarnowskich Żydów. Przez rodziców wychowywany był w duchu poszanowania tradycji żydowskiej, jaki i w głębokim patriotyzmie oraz umiłowaniu ojczyzny. Studia lekarskie ukończył w Wiedniu, tam też się doktoryzował. W 1862 r. habilitował się jako pierwszy w dziejach Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ) z zakresu dermatologii i wenerologii. Został następnie powołany na stanowisko docenta dermatologii UJ. Dopiero w 1894 r. otrzymał profesurę zwyczajną rzeczywistą. Był jednym z ostatnich lekarzy przyjmujących w zabytkowym szpitalu św. Ducha. Dom Rosnerów był znany w ówczesnym Krakowie, a profesor uchodził nie tylko za znakomitego diagnostę i wytrawnego terapeutę, lecz także za ozdobę towarzystwa. Bliskie, wręcz przyjacielskie stosunki łączyły go z rodziną książąt Czartoryskich, której przez wiele lat był domowym lekarzem. Chętnie go goszczono, on sam też z radością podejmował znajomych i przyjaciół. Zapisał się dobrze w historii zarówno Krakowa, jak i krakowskiej akademii. Zmarł na zawał serca 25 sierpnia 1896 r.

Zdjęcie pochodzi z zasobu Biblioteki Jagiellońskiej

Czytaj więcej: Ryszard W. Gryglewski, Antoni Rosner (1831-1896) [w:] Uczeni żydowskiego pochodzenia we współczesnych dziejach Uniwersytetu Jagiellońskiego, pod red. Wiesław Kozub-Ciembroniewicz, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2014