7 maja 1818 r. w Tarnowie urodził się Józef Oettinger; lekarz, historyk medycyny, pierwszy profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego pochodzenia żydowskiego.
W wieku pięciu lat stracił ojca i matkę. Zaopiekował się nim krakowski kupiec, wuj Jakub Adler, który mieszkał na krakowskim Kazimierzu. Po ukończeniu gimnazjum podjął studia na Wydziale Filozoficznym UJ, aby po dwóch latach zmienić wydział i rozpocząć studia lekarskie. W 1843 r. uzyskał stopień doktora medycyny i rok później podjął pracę w krakowskim szpitalu żydowskim. W okresie „Wiosny Ludów” wszedł w skład powołanego przez patriotów Komitetu Narodowego, reprezentując postępową inteligencję żydowską. Wierzył w konieczność wspólnej z Polakami walki o niepodległość ojczyzny. Głosił konieczność powszechnego zrównania w prawach wszystkich, bez wyjątku na pochodzenie i wiarę. Jednocześnie prowadził wykłady z historii medycyny na Uniwersytecie. W 1863 r. Wydział Lekarski UJ poparł jego habilitację. Jednakże wiedeńskie władze odmówiły jej zatwierdzenia, gdyż jako delegat krakowskich Żydów w Wiedniu głosił konieczność odrodzenia wspólnej Polakom i Żydom ojczyzny. Uznano to z przejaw nielojalności. W wyniku głębokich reform kraju podjętych przez Franciszka Józefa I, zatwierdzono jego habilitacje w 1869 r., natomiast w 1873 r. przyznano mu tytuł profesora.
Józef Oettinger zmarł 2 października 1895 r. i został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ul. Miodowej w Krakowie.
Zdjęcie pochodzi ze zbiorów Biblioteki Jagiellońskiej.