7 marca 1941 roku został opublikowany w Gazecie Żydowskiej dekret z 3 marca 1941 roku o utworzeniu w Krakowie „żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej”. Wcześniej informacje tą podawano przez megafony oraz na afiszach rozlepianych w mieście. Zgodnie z dekretem ludność nieżydowska zmuszona została w terminie do 30 marca 1941 roku do opuszczenia swoich mieszkań, pod groźbą przymusowego przesiedlenia. Zamknięto cmentarze przy ul. Miodowej oraz ul. Jerozolimskiej. Zmarłych chowano tylko na cmentarzu przy ul. Abrahama. Gazeta Żydowska dalej miała swoją redakcję – poza ternem getta – przy ul Dietla 49, jak również szpitale i instytucje, które wymagały przygotowania odpowiedniego lokalu. Poza gettem – nazywanym przez Niemców Dzielnicą Żydowską – pozostali Żydzi posiadający obywatelstwo państw neutralnych, zmuszeni zostali do szybkiego opuszczenia miasta. Wartym podkreślenia jest fakt, iż ludności „nieżydowskiej” zabroniono pod groźbą konfiskaty mieszkania, udzielania Żydom schronienia. Żydzi mogli wprawdzie zabrać swój ruchomy majątek do getta, jednak tylko pod warunkiem, że nie był przydatny Niemcom. W ich miejsce najczęściej przychodziła wysiedlona z Podgórza ludność Polska, bowiem wszystkie lepsze mieszkania należące do Żydów zajęli Niemcy. W miejscu gdzie Niemcy wyznaczyli getto, mieszkało dotąd ok. 2 tys. mieszkańców, teraz zaplanowano tam zmieść ok. 15 tys. ludzi. Urząd Kwaterunkowy miał, zatem pełne ręce roboty, bowiem to sami Żydzi musieli sobie radzić z chaosem spowodowanym przez Niemców. Ustalono, że w pokoju z jednym oknem mieszkać mogą trzy osoby, w pokoju w dwoma oknami, sześć osób.

Ludzi normalnie żyjących i funkcjonujących w społeczeństwie, zmuszono do egzystencji na granicy ubóstwa pozbawiając ich uprzednio jakichkolwiek praw i dochodów.

W załączeniu przedstawiamy informacje jakie znalazły się w Gazecie Żydowskiej 7 oraz 11 marca 1941 roku (Źródło: Centralna Biblioteka Judaistyczna)

Zdjęcie pochodzi z zasobu IPN o/Kraków

Czytaj więcej: Goniec Krakowski Nr 55 z 7 marca 1941