10 kwietnia 1908 r. w Zawierciu urodził się Wiktor Weintraub; polski dyplomata pochodzenia żydowskiego, a przede wszystkim historyk literatury polskiej.

Wychował się w rodzinie urzędniczej. W 1929 r. uzyskał dyplom filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego a już w 1930 r. obronił doktorat. Wybuch wojny został go w Warszawie. Bezskutecznie próbował przedostać się do Rumunii, co zmusza go do pozostania w ZSRS. W 1942 r. przez Iran i Irak dociera do Palestyny, aby stamtąd w 1945 r. wyjechać do Anglii. W londyńskim okresie życia był niezwykle aktywny naukowo. W 1954 r. zostaje mianowany na stanowisko profesora języków i literatur słowiańskich Uniwersytetu Cambridge. W 1971 r. obejmuje świeżo uruchomioną katedrę polonistyki na Uniwersytecie Harvarda. Jego pierwsza po wojnie wizyta w Polsce była niezwykle przygnębiająca. Przeogromne zniszczenia wojenne z narzuconym systemem politycznym nie nastrajały optymistycznie w kwestii szybkiego rozwoju Polski. Pomimo tego bardzo często odwiedzał Polskę. W 1980 r. odbyła się na Uniwersytecie Jagiellońskim uroczystość odnowienia po 50 latach jego doktoratu. W 1988 r. został wybrany członkiem zagranicznym Polskiej Akademii Nauk. Przez cała swoje życie na emigracji działał na rzecz zbliżenia polskiej emigracji z krajem. Niestrudzenie uczestniczył w działaniach dla Polski.

Zmarł 14 lipca 1988 r. w Cambridge (Stany Zjednoczone)