6 marca 1911 w Krakowie urodził się Henryk Vogler syn Zuskinda Herscha i Hindy Berwald: pisarz i krytyk literacki, pierwszy redaktor naczelny Wydawnictwa Literackiego, kierownik działu literackiego „Gazety Krakowskiej”, kierownik literacki Starego Teatru im. H. Modrzejewskiej oraz Teatru im. J. Słowackiego. W 2000 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Przed wybuchem wojny ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie podjął studia polonistyczne na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza. W okresie II wojny światowej był więziony w obozach Rozwadowie, Stalowej Woli oraz Płaszowie oraz Groß-Rosen. Po wojnie związał się na stałe z Krakowem. Vogler był autorem powieści psychologiczno-obyczajowych, utworów scenicznych, słuchowisk oraz szkiców literackich: Niepospolici (1956), Ocalony z otchłani (1957), Romanse literatury (1964), Tadeusz Różewicz (1972), Dwanaście białych wielbłądów i inne utwory dramatyczne (1974), Autoportret z pamięci Cz. I-III (1978-1981), Śmierć w Paryżu (1987), Wstęp do fizjologii strachu (1990), Wyznanie mojżeszowe: wspomnienia z utraconego czasu (1994), Ojczenasz: niby powieść (1996)

Henryk Vogler zmarł 19 lutego 2005 roku w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Warto podkreślić, że na nowym cmentarzu żydowskim przy ulicy Miodowej znajduje się tablica pamiątkowa poświęcona pisarzowi i jego najbliższej rodzinie.

Foto: Wydawnictwo Austeria