9 listopada 1831 roku urodził się Antoni Rosner, jeden z pionierów dermatologii polskiej a zarazem wybitny dydaktyk.
Pochodził z rodziny tarnowskich Żydów. Przez rodziców wychowywany był w duchu poszanowania tradycji żydowskiej, jaki i w głębokim patriotyzmie oraz umiłowaniu ojczyzny. Studia lekarskie ukończył w Wiedniu, tam też się doktoryzował. W 1862 roku habilitował się, jako pierwszy w dziejach Wydziału Lekarskiego UJ z zakresu dermatologii i wenerologii. Został następnie powołany na stanowisko docenta dermatologii UJ. Dopiero w roku 1894 otrzymuje profesurę zwyczajna rzeczywistą. Był jednym z ostatnich lekarzy przyjmujących w zabytkowym szpitalu św. Ducha. Dom Rosnerów był znany w ówczesnym Krakowie, a profesor uchodził nie tylko za znakomitego diagnostę i wytrawnego terapeutę, lecz także za ozdobę towarzystwa. Bliskie, wręcz przyjacielskie stosunki łączyły go z rodziną książąt Czartoryskich, której przez wiele lat był domowym lekarzem. Chętnie go goszczono, on sam też z radością podejmował znajomych i przyjaciół. Zapisał się dobrze w historii zarówno Krakowa, jak i krakowskiej akademii. Zmarł na zawał serca 25 sierpnia 1896 roku.